کابل‌های فیبر نوری، برخلاف خط تلفن‌های سنتی و ADSL قادر به انتقال دیتا با سرعت بالا در مسافت‌های طولانی هستند. برای مثال، نوع معمول اترنت گیگابیتی (۱گیگابیت/ثانیه) که از کابل‌های مقرون به صرفه cat-5 و cat-6 استفاده می‌کند تنها قادر به پوشش ۱۰۰متر است، در حالی که اترنت مبتنی بر فیبر به راحتی ده‌ها کیلومتر را پوشش می‌دهد. در نتیجه، همه ارائه‌دهندگان مخابراتی مطرح در سراسر دنیا از FTTP برای انتقال مستقیم به مشتری با استفاده از اتصالات دوردست متقارن 1Gbit/s بهره می‌گیرند. پیکربندی‌های FTTP که مستقیم به محل مشتری فیبرکشی می‌کنند دارای بیش‌ترین سرعت هستند، چون بخش‌های باقی‌مانده می‌توانند از کابل کواکسیال یا اترنت استفاده کنند. گوگل فایبر سرعتی معادل 1Gibt/s دارد.

معمولاً گفته می‌شود که آینده فیبر تضمین شده است، زیرا محدودیت نرخ تبادل اطلاعات، ناشی از تجهیزات مورد استفاده است نه خود فیبر، و این امکان بالا بردن چشم‌گیر سرعت با جایگزینی تجهیزات، بدون تغییر در خود فیبر را فراهم می‌سازد. با این حال، نوع و طول فیبر استفاده ‌شده (مثلاً multimode یا singlemode) تأثیر به‌سزایی در قابلیت‌های آینده آن برای اتصالات بالای 1Gbit/s دارد.

FTTC که در آن فیبر تا یک کافو در خیابان کشیده شده است معمولاً به اندازه‌ای از کاربران دور است که اجازه استفاده از اترنت بر روی کابل­های مسی موجود را نمی‌دهد. در چنین شرایطی معمولاً از DSL با نرخ بیت بسیار بالا (VDSL) استفاده می‌شود که پهنای باند دانلود تا 80Mbit/s را فراهم می‌نماید ولی در فاصله‌های بشتر از ۱۰۰ متر این سرعت شدیداً افت می‌کند.